Daar gaan we dan. Vrijwilligerswerk in Gambia

The Gambia

Na nga def, of terwijl: Hallo hoe gaat het ;)

Daar zijn we dan eigenlijk The Gambia.
Dat was eigenlijk het eerste waar ik van opkeek. ‘De Gambia’, gek omdat ik altijd Gambia zei. Maar goed we hebben ook The Netherlands en aangezien ze in Gambia zeggen dat dit de ‘Second Netherlands’ is went het snel

Nadat ik een tussenstop had gehad in Kaapverdië, landen ik in Gambia. De warmte kwam me tegemoet. Ik had gek genoeg ook meteen het gevoel dat ik in Afrika was. De vriendelijke mensen die je bij het uitstappen al begroete en vroegen hoe het met je ging. Het voelde een klein beetje als thuiskomen. Na mijn bagage (backpack) gepakt te hebben, en de tientallen knopen eruit gehaald te hebben (bedankt mam) kon ik op zoek naar Aladin (huisgenoot). Vele taxichauffeurs spraken me aan. Maar het had een fijn en gerust gevoel om te zeggen dat ik die al een had.

Na een hartelijk ontvangst en een hand vol pinda’s en bananen, die Aladin voor me had gekocht als welkomstgeschenk, bracht ik samen met hem de spullen naar zijn auto. Helaas was het al 11 uur in de avond waardoor ik onderweg niet veel kon zien van de omgeving. Wel waren de claxons van de auto’s hoorbaar aanwezig. Of ze nu hallo willen zeggen, anderen willen wijzen op gevaar of in willen halen, die toeter weten ze goed te zitten.

11 uur PM in de avond in Gambia is in de zomer eigenlijk 1 uur AM in de nacht. Het tijdsverschil met de zomertijd is 2 uur. Dus ik moest in het begin toch een beetje schakelen.

Eenmaal aangekomen bij het appartement en een kleine rondleiding te hebben gehad, ging ik mijn spulletjes uitpakken. Een ruim kamertje voor mezelf, met niet te vergeten een ventilator!

Na die uren in het vliegtuig, vervolgens uitgestapt te zijn in de hitte en na het opruimen van me spullen wilde ik mezelf eindelijk even opfrissen in de douche. Tja en je raad het al, eenmaal onder de douche viel PATS het licht uit. Yess, That’s the real Africa feeling! Met een dikke glimlach stapte ik onder de douche uit, zoekend naar een lichtje. Gelukkig had ik mijn telefoon met zaklamp binnen handbereik. Tja dan maar opfrissen met wat vochtige doekjes. Zo gestrest er in Nederland gedaan wordt bij stroomuitval, zo relaxt was ik hier. Dus geen paniek, dat douche stel ik dan nog maar even uit.

Aladin kwam een kaars brengen, zodat mijn zaklamp even overbodig was. Tja dan heeft een kaars ineens een hele andere functie dan alleen gezelligheid. Toch vond ik het wel wat hebben en het gaf ook echt een beetje sfeer.

De volgende dag werd ik door de hitte wakkergemaakt, niet verkeerd want zo kon ik ook op tijd aan mijn dag beginnen. Na een vers stokbrood gehaald te hebben om de hoek ging ik op pad met Aladin. Eerst gingen we op weg om geld te wisselen, om daar vervolgens een telefoon kaart mee te kopen. Na een fles water op te hebben gedronken ging ik met Aladin het ziekenhuis bezoeken.

Momodou (de laborant) en Mariama (hoofd verpleegkundige) hadden me al verwacht. Ook daar werd ik met open armen ontvangen. Na een kort gesprekje waarin we elkaar verwachtingen uitspraken namen we afscheid. Ik zou maandag starten in het ziekenhuis. Spannend maar ik had er ook heel veel zin in.

Aangezien het ziekenhuis ongeveer 25 minuten rijden is, en dus te ver is om te lopen moest ik iets regelen om heen en terug te komen. Via Aladin kwam ik in contact met een taxichauffeur. Na wat onderhandelen hadden we een deal met een bijpassend bedrag. Hij zou me ophalen en wegbrengen voor 180 dalashi per dag. Dat is ongeveer 3,20.

First working day

Op tijd was ik in het ziekenhuis, zelfs iets te vroeg. Maar hoe erg iedereen in Nederland op de tijd zit, zo weinig zitten ze er hier op. Na 1,5 uur wachten werd ik gevraagd mee te komen. Ik was bijna bang dat ze me zouden vergeten. Maar don’t worry, want ik zat midden in de wachtkamer waar iedereen telkens langsliep.

Na een rondleiding te hebben gehad in de kliniek, werd er het een en ander uitgelegd in de pharmacy (apotheek). Het systeem was na wat uitleg goed te bedienen waardoor ze al snel wat taken afschoven op mij. Wat ik overigens niet erg vond aangezien ik mezelf graag nuttig wilde maken. Hier zou ik de komende 4 dagen werken om vast het systeem te leren kennen en de medicijnen, die voornamelijk uitgezet worden, op te slaan.

Een hoop personeel kwam tussentijds binnen om kennis te maken of voor een praatje.

En aangezien ik pas laat begon aan mij werkdag, was hij ook erg snel voorbij. Voor ik het wist was het 3 uur en mocht ik naar huis.

Aangezien het tropische tempraturen zijn overdag (en ‘s-avonds), is een douche nadat je uit de warme komt, elk moment van de dag echt heerlijk. Ook al is het water, wat uit de kraan stoomt, ijskoud. Eventjes alles afspoelen is echt genieten, al is dat gevoel niet voor heel lang.

Ik besloot op tijd te gaan slapen aangezien ik vermoeid was van alle indrukken (en mogelijk de warmte).

Second workingday

Ging iets voorspoediger dan de eerste. Ik wist waar ik moest zijn dus kon vrij snel aan de slag. Ik begon in de apotheek met wat opdrachten van Marima. Rond 10 uur was er een observatieronde. De dokter ging langs alle patiënten om te zien hoe het ging en ik mocht meelopen. Aan de hand hiervan werden er vervolgstappen ondernomen. Een aantal patiënten kon met ontslag/naar huis, sommige patiënten moesten nog wat langer blijven voor wat verder onderzoek of herstel.

Een van de patiënten was de dag daarvoor binnen gebracht met een geïnfecteerde voet. Aangezien de patiënt diabetes had, was het herstel van een eerder opgelopen wond erg traag. Omdat de wond niet snel gesneesde, raakte het geïnfecteerd. De dokter wilde de wond verder inspecteren en gaf de patiënt, na wat uitleg, een sedatie. Ze opende de wond en zagen dat de infectie groter was dan ze hadden verwacht. Kort samengevat, genezing was niet meer mogelijk. Er moest dus gekozen worden voor een amputatie. Dit was aan de patiënt zelf. Maar aangezien dat nogal een groot issue is, willen niet veel mensen dit ondergaan. Ik vroeg de artsen waarom veel mensen een amputatie niet willen ondergaan. Maar vele  patiënten denken dat na amputatie de dood snel volgt. Helaas zijn ze zich niet bewust, en willen ze hier ook niks van weten, wat de infectie met het lichaam doet als ze geen amputatie ondergaan. Deze uitslag wilde de artsen even laten rusten bij de patiënt en later op terugkomen. Maar zoals hierboven uitgelegd wilde ook de patiënt na wat tijd en uitleg de operatie niet ondergaan.

Dus na deze heftige casus ging ik terug naar de apotheek, waar ik de rest van de dag heb gezeten. Recepten uitschrijven en uitzetten, medicijnen inboeken in het systeem en de voorraad, etc. Ik stond er zelfs van te kijken hoe het systeem in elkaar zat. Alles is digitaal, patiëntgegevens, checken van de medicatievoorraad, uitgeschreven recepten, noem maar op.

Tja en toen was het tijd voor lunchpauze. Ofja lunch…. Voor de meeste was dit pas het ontbijt. De tijd voor het eten van een ontbijt is van ongeveer 7 AM in de morgen tot 2 PM in de middag. Nou ik had om 1 uur toch echt al weer honger en besloot dus naar de cafetaria te gaan van het ziekenhuis.

Het was (stok)brood met wat vlees, aardappels en groenten erop. Tja ik wil ook echt het Gambiaanse eten proeven. Terwijl ik dat aan het eten was moest ik mezelf er telkens aan helpen herinneren om met me rechter hand te eten. De linkerhand wordt hier namelijk heel ergens anders voor gebruikt. Vele collega's houden zich er niet aan en eten wel met 2 handen, maar ik wilde mezelf er bewust van maken.

Wel zie je dit goed op de wc waar eigenlijk altijd alleen een bekertje staat om het hoognodige schoon te maken, dus geen toiletpapier. Ik zorg dus altijd dat ik een pakje tissues in me tas heb zitten. ;)

In de cafetaria hebben ze ook zelfgemaakte Wonjo en Boabob juice. Echt heerlijk genieten op zn warme dag, want je eet het altijd ijskoud. Bijna bevroren. 

De kliniek bestaat nu voor 6 jaren en ze hebben een plan liggen om uit te bouwen waar ik ben geweest. Een grote lege vlakte waar ze een grote long-stay afdeling willen maken, met mogelijk verschillende verpleeg afdelingen. Maar dat zal nog wel een aantal jaren duren.

Ook aan deze dag kwam een eind en mijn taxichauffeur stopte stipt 3 uur voor de deur om me op te pikken. Zelfs het Brabants kwartiertje lijkt hier niet altijd aan de orde.

De dag na mijn aankomst is er ook een meisje uit Duitsland gearriveerd. Extra fijn natuurlijk want zo kan ik ook wat tijd samen met iemand spenderen en wat gaan bezoeken zonder er alleen op uit te gaan.

De 3e en 4e dag waren ook in de pharmacy. Er werd een nieuw medicatie systeem ingevoerd. Samen met een collega nam ik die taak op me. Alle medicatie voorraad moest opnieuw geteld worden, de vervaldatum moest genoteerd worden en andere belangrijke gegevens moesten allemaal in een nieuw systeem komen te staan. Het was een hoop werk maar hopelijk allemaal waard. Zo kunnen ze in een oogopslag zien welke medicijnen er al snel komen te vervallen en hoeveel er op voorraad zijn. Ideaal dus!

Op vrijdag mocht ik mezelf in de operatiekleren hijsen.

Ik was trouwens, met een paar verpleegkundige hier op de afdeling, de enige die in uniform rondliepen. Het is namelijk zo dat 90% hier moslim is, en vrijdag wordt gezien als een zondag. Iedereen trekt dus op deze dag zijn mooiste outfit uit de kast. Zowel het personeel als bezoekers. Dit geld niet altijd voor de patiënten aangezien zij ziekenhuiskleding dragen.

Ook wordt er hier door vrijwel iedereen die moslim is, 5 keer gebeden verspreid over de dag op vaste tijden. Het personeel verlaat dan vaak ook voor even de apotheek, afdeling, kantoor, etc. om voor het ziekenhuis plaats te nemen, op een gigantische mat wijzend naar Mekka, om te bidden. Gelukkig doen ze dit niet in een kritische situatie op de afdeling.

Maar anyway….. Die dag stond er een keizersnee gepland en er zou een vrouw gaan bevallen. Omdat dat niet voorspoedig ging en het kindje te groot was om via de normale weg te bevallen, werd het een spoed keizersnee.

Wat betekende dat er dus 2 vrouwen zouden bevallen door middel van een keizersnee. Ik vind het zeker een van de mooiste en bijzonderste operaties die uitgevoerd kunnen worden. Maar verwacht niet van Gambia dat ze het niet altijd net zo geregeld hebben als in Nederland. In heel veel situaties is het omdat ze de middelen of materialen niet hebben, maar in sommige situaties ook omdat de cultuur zo is of omdat ze niet anders gewend zijn.

Ik keek me ogen uit, zowel wat er gebeurde tijdens de operatie als eromheen. Sommige dingen hadden naar mijn idee anders gekund. Zoals het openen van een ampul (zonder hem kapot te slaan waardoor het glassplinters door de operatieruimte vlogen), of het binnenlopen van de poetsbrigade (maar dan niet tijdens de operatie) of het weglopen van de anesthesist tijdens de operatie. Tja in dit soort situaties is het voor mij beter om daar niks over te zeggen. Behalve over de ampul, daar gaf ik ze wel een tip over hoe hem open te maken.

Maar zoiets vergeet je al snel als dat wondertje dan eindelijk op de wereld gebracht wordt. Hartverwarmend is het en het blijft bijzonder, zoiets maakt veel goed.

Ondertussen had het gigantisch hard geregend. Het is inmiddels regenseizoen, dus dit had ik kunnen verwachten. Het ziekenhuis bestaat uit verschillende gebouwen. Als je van het hoofdgebouw naar de pharmacy wilt of operatieruimte moet je de straat oversteken. Nou deze straat leek op dat moment wel een rivier. Ik keek me ogen uit hoe snel het weer hier omsloeg en hoeveel regen er kon vallen, bizar! Dus er zat niks anders op om te wachten of….. juist gewoon je broek omhoog trekken, schoenen uit en door het water heen. Ik wilde immers niet tot laat blijven zitten en me taxichauffeur stond te wachten.

Op de weg naar huis zag ik wat de regen had aangericht na een middag regen. Meeste gebieden stonden blank, huizen stonden helemaal onder water, auto’s moesten oppassen dat ze niet vast kwamen te zitten in de modder. Wat realiseer je je dan hoe rijk Nederland is en hoe goed we het daar op orde hebben. Want je zult hier echt geen put zien die de regen laat afvoeren. Het is maar hopen dat het door de regen zelf verdamp of naar een gebied stroomt waar het gewenst is.

Maar aangezien Gambia vrijwel net zo plat is al Nederland ligt het water er soms dagen. Gambia is overigens het kleinste land van Afrika en ook veel kleiner dan Nederland. Het heeft 2 miljoen inwoners en ze spreken er over het algemeen Engels.

Tja en dan is je eerste week alweer voorbij, weekend dus! Mijn eerste indrukken waren zeker goed en ik kijk zeker uit naar de rest van de periode.

In het weekend zijn ik en mijn huisgenoot, naar een monkey park geweest in de buurt. We vonden het een goed idee om te lopen, wat achteraf verder bleek dan gedacht. Het was bloedheet maar we bekeken het positief, we hadden in ieder geval onze cardio gehad. Daarna besloten we maar om af te koelen op het strand, wat een echt vakantiegevoel gaf, Heerlijk!.

Ik kijk er trouwens ook niet meer raar van op als er vele mieren in me tas, kast, kleren, eten of in de keuken zitten. Ook zei behoren een beetje tot het huis en ze worden hier ook niet echt gezien als ongedierte. Lekker laten lopen dus!

De 2e week volgde al snel en ook hier was ik de hele week te vinden in de apotheek. Af en toe een ochtend op de afdeling om ook daar een indruk te krijgen.

Maar ze vertrouwde me de apotheek zo toe, dat ik daar werd ingezet als personeelslid, dus ook met tijden alleen. Wat ik eigenlijk niet erg vond en het ook ervaarde als een hele eer!

Ik kreeg zo een hoop mee over de ziektebeelden en de bijbehorende medicatie. Maar na 2 weken in de apotheek vond ik het wel voldoende en besloot samen met de matrone om de 3e week te spenderen op de longstay afdeling.

Na een heerlijk relaxt weekend op het strand, want ook ja ik pas me tempo hier enorm aan, begon mijn 3e week. Dit keer op de verpleegafdeling.

Elke ochtend haal ik trouwens vers (stok)brood bij een klein winkeltje bij mijn in de straat. Het is heerlijk brood, maar wat me ook opvalt is dat ze het altijd wikkelen in kranten. Deze kranten komen van over de hele wereld. Zo af en toe lees ik dan ook eens en stukje uit een krant uit India, Frankrijk of de USA. Een goed gevoel om te weten dat kranten na hun eerste bestemming ook nog een 2e bestemming krijgen.

Okay anyway, terug naar mijn ziekenhuiservaringen.

Ik moet toegeven, het was prettig om de eerst de apotheek te leren kennen en dan pas de afdeling. Ik wist namelijk precies welke medicatie er allemaal verstrekt werd bij welke diagnose. Ook leerde ik hier een hoop personeel kennen, omdat iedereen wel een keer langs de apotheek liep.

Gezien het feit dat ik in Malawi ben geweest zorgde ervoor dat ik snel gewend was. In sommige situaties wordt nog niet gehandeld zoals we in Nederland zouden doen. Maar dat ligt ook vaak aan de middelen en medicijnen die niet aanwezig zijn. Confronterend blijf ik het nog wel af en toe vinden. Vooral als een patiënt daardoor niet de volledige behandeling kan krijgen. Het is soms echt dealen, maar ik zie dat ze hier ontzettend hun best proberen te doen.

Maar niet alleen het ziekenhuis moet hier soms mee dealen. Ook patiënten hebben soms niet het geld wat ze nodig moeten hebben voor een behandeling. Waardoor een behandeling niet uitgevoerd kan worden. Vreselijk vind ik dat om te moeten ervaren. Soms sta ik zelf bijna op het punt de behandeling te betalen. Maar ik besef ook dat dat voor mij ook geen optie is.

Wel zijn er af en toe momentjes waarbij ik eventjes tot 10 tel. Omdat een handeling bijvoorbeeld anders heb geleerd. Maar dat wil niet altijd zeggen dat mensen het hier fout doen.

Ook vallen me wel eens wat dingen op bijvoorbeeld dat er weinig gewerkt werd met handschoenen. Terwijl ze wel aanwezig zijn. Nadat ik meer in de gaten kreeg welke positie ik had, kon ik af en toe ook wat opmerkingen geven. Maar gewoon door te zeggen, het valt me op dat…… je zou het ook zo kunnen doen. Ook met betrekking tot eigen veiligheid, hygiëne en dat ook voor de patiënt uiteraard. Vaak is het zo dat het personeel het wel weet, maar is het meer een gewoonte geworden om het niet te doen uit misschien luiheid. Hierdoor worden ze er weer even aan herinnerd, waarna ze daarna wel weer de handschoenen pakte.

Een aantal patiënten lag al wat langer op de afdeling en gaande mijn week leerde ik ze ook beter kennen. Daardoor krijg je ook wel een bijzondere band, ook al spreek ik de taal vrijwel niet. Hier spreken ze Wolof, ik probeer wat te leren. Maar het blijft echt bij de basis door deze korte tijd. ThankGod dat vele ook engels spreken.

Wel leer ik zo een hoop over de cultuur, omgeving en leefstijl. Zo beland je soms in de meest bijzondere gesprekken. Bijvoorbeeld; dat een man hier 4 vrouwen heeft ( en dat is toegestaan). Of dat veel vrouwen hier met de geboorte (of zelfs latere leeftijd) nog steeds besneden, worden. Vreselijk af en toe om daar bij stil te staan.

Ook had ik een gesprek met een man die werkt als bewaker in het ziekenhuis. Elke dag is hij van 8:00 tot 20:00 aan t werk, 6 dagen in de week om wat geld te verdienen. Salarissen liggen laag hier en zelfs voor iemand met een baan is het soms lastig om rond te komen. Wat zou hij graag kinderen willen. Maar door het budget wat die maandelijks heeft kan hij het gewoon niet veroorloven. Moet je nagaan naar zoveel uur werken en dan alleen jezelf kunnen onderhouden. Confronterend om daar even bij stil te staan.

Het gemiddelde salaris ligt in Gambia dan ook tussen de 40/50 euro per maand. Een verpleegkundige die 6 dagen werkt van 8 uur verdiend ongeveer 90 euro per maand. 50% van de bevolking heeft geen baan en 80% moet leven van minder dan 1 dollar per dag. Daarbij komt nog dat het regenseizoen is, veel groenten worden weggespoeld, sommige huizen lopen onder water of worden vernield en mensen zijn vatbaarder om ziek te worden. Dat kun je er toch niet ook nog allemaal bij hebben zou je denken. Als er dan ook een flinke bui is waardoor het soms heerlijk afkoelt, besef ik me tegelijkertijd ook dat mensen buiten moeten liggen in de koude regen. Dan realiseer ik me wel hoe goed we het dan in Nederland hebben. En wat ben ik dan blij dat ik hier een helpende hand kan bieden waar nodig. Want de waardering is wel echt aanwezig.

Gezien het regenseizoen zijn er veel patiënten met een infectie ergens in het lichaam. Ook malaria, prostaat of blaasproblemen, hoge bloeddruk (en de gevolgen daarvan), kanker, ouderdom, de postoperatieve zorg na een bevallig/keizersnee, diabetes en neurologische aandoeningen komen regelmatig voor.

Het is zeker een meerwaarde dat ik al eerder kennis heb gemaakt in een Afrikaans ziekenhuis. Hierdoor kan ik ook beter handelen omdat ik weet wat ze in kunnen zetten of hoe het verloop van bepaalde ziektebeelden gaat.

_____________________________________________________________________

Ook in mijn 4e en 5e week op de afdeling kwam ik de meest uiteenlopende casussen tegen. Van psychoses, trombose armen of benen, een overdosis aan verkeerd voorgeschreven medicatie. Tot aan gal/urine/nier en prostaat stenen bij veel patiënten. In sommige situaties werd er (acuut) gehandeld met medicatie of operatie. In sommige situaties werden patiënten doorverwezen naar een ander ziekenhuis omdat juiste behandeling niet mogelijk was. Soms werd er verder onderzoek gedaan, bijvoorbeeld laparoscopie, echoscopie, ECG, endoscopie of etc. Maar ook soms werd ervoor gekozen geen behandeling te starten. Omdat de patiënt bijvoorbeeld al op leeftijd was of omdat ze vonden dat het niet nodig was. In het laatste geval werd er vaak alleen pijnmedicatie voorgeschreven.

Soms begreep ik heel goed waarom ze juist wel of niet een behandeling zouden starten. Maar af en toe bedacht ik me wel wat er zou gebeuren als deze situatie zich in Nederland had afgespeeld. Daar moet ik dan maar niet te vaak stil bij staan.

Ook kun je in Gambia 3 maanden verblijven zonder visum. Wel moet je na 28 dagen je stempel vernieuwen, dit kan dus tot 2x. Dit kost dan 1000 dalashi (20,-). Ik wilde dit doen in Brusubi waar ik verblijf, maar eenmaal aangekomen bij de immigratiedienst, bleek er geen stempel aanwezig te zijn. Dus moest ik met goede moet naar Senegambia waar er gelukkig wel een stempel aanwezig was, maar waar ze op dat moment lunchtijd hadden. Dus daar kon ik eerst even op wachten voordat ik me stempel kreeg .

Ook ging ik de laatste week met de shared taxi naar werk. Wegens wat omstandigheden met mijn persoonlijke driver. Een klein stukje lopen naar de turn table (lokaal punt). Daar pak ik een taxi naar de traffic lights voor 16 dalashi. Vervolgens pak ik een andere taxi naar Sharab Clinic voor 8 dalashi. Daar wordt ik afgezet aan de hoofdweg en loop nog een klein stukje naar de kliniek. Een hele goede optie dus (en geld besparing). 

Dicht bij ons huis hebben we een heerlijk plekje gevonden op het strand, Joheto. Het is niet ver lopen van ons appartement vandaan (+/- 45 min). Een prachtig rustig strandje met hele vriendelijke mensen. Niet alleen in de weekenden maar ook na werk komen we hier af en toe om tot rust te komen. Z'n wandeling klinkt ver, maar het is ook heerlijk om even je benen te strekken. 

Tja en dan loop je over straat. Al weken zie je overal rammen lopen. Wat betekend.... Tobaski komt eraan. Dit is een offerfeest voor de moslims. Gezien 95% hier moslim is is dit dus echt een feest. Je kunt het een beetje vergelijken met kerstmis. Het wordt 12 dagen na de volle maan gevierd, 2 dagen lang. Vele mensen kopen een ram, slachten dit in gezelschap, koken met de hele familie samen, trekken prachtige kleren aan en eten het gezamenlijk op. Ook wordt het gemaakte eten gedeeld met de christenen, om ook aan hen te denken. Gambia was de weken voor dit offerfeest overvol met rammen (ram vol ;). Er was geen plek waar je ze niet zag. Het had ook wel wat. Maar soms schoten ze wel eens spontaan de weg op waardoor chauffeurs toch even op de rem moesten trappen. 

Ik had de eer om deze dag te vieren bij de matron (hoofdverpleegkundige) thuis. Samen met haar hele familie heb ik het eten klaargemaakt en gegeten natuurlijk. Het hoofd van de ram, dat in de keuken lag opgebaard, stond me alleen niet zo aan. Maar goed, ook dat wende. Het was een prachtige dag en bijzonder dat ik er onderdeel van mocht zijn.

Ik had voor deze dag een jurk laten maken. Als geschenk van de matron had ik namelijk materiaal/stof gekregen voor een jurk. Dus mijn doel was dan ook om deze dag een jurk te dragen, op maat gemaakt, met de stof die ik als geschenk had gekregen. Met een super resultaat (zie foto's). Tja ik moet zeggen, ik voelde me deze dag toch echt 100% Gambian. 

Helaas komt aan alles een eind. Aan tobaski, aan een mooie ervaring in het ziekenhuis, aan mijn tijd met mijn huisgenoot waar ik veel mee heb gedeeld en aan Gambia. Maar wat heb ik genoten, geleerd, geleefd, gelachen en beleefd. Zeker een ervaring om nooit meer te vergeten. Iets om heel er trots op te zijn, dat ik dit heb mee mogen maken.

Gambia heeft een goud plekje gekregen in mijn hard en dat zal het ook zeker blijven. 

Ik heb wat foto's toegevoerd aan mijn blog, curious check --->